Weleens bloemkoolrijst gegeten? Of selderijknolstamppot? Courgettini (spaghetti van sliertjes courgette) misschien? Ik wel. Al vier maanden liggen deze alternatieven voor koolhydraten elke avond op mijn bord. Kankercellen voeden zich met glucose, de brandstof die het lichaam produceert na verwerking van zetmeel, rijst en andere koolhydraten. Dus als je de glucoseaanvoer op een extreem laag pitje zet, honger je die vermaledijde tumor uit. Dat is het idee. En het is meer dan een idee, er zijn gezaghebbende boeken over geschreven en Nobelprijzen voor uitgedeeld. Vandaar dat ik mezelf op die memorabele 1-1-’24 op een rigide ketogeen dieet heb gezet van minder dan vijftig gram koolhydraten per dag.
Hoe mijn tanden werden verleid een laagje melkchocolade te breken zodat de fluweelzachte boezem van vanille-ijs zich kon openbaren… het was hemels, verrukkelijk.
Brood is op de bon. Aardappelen, rijst en wraps evenzeer. Koekjes, kroketten, chocola, bier, wijn en ijs idem dito. Als een devote monnik die de aanblik van vrouwen wil negeren, vermijd ik élk koolhydratencontact. Met mijn neus dicht spurt ik langs de bakkerij-afdeling van de supermarkt, wanneer Ellen op een terrasje cappuccino met appeltaart bestelt hou ik het op een koekloos bakkie troost en als ik mijn voetballende zoon (17) na een uitwedstrijd op een bezoekje aan de McDrive trakteer, doe ik alsof ik me op het verkeer moet concentreren terwijl hij naast mij een Big Mac weg schrokt. Maar vanavond even niet. Vanavond heb ik gezondigd, oh Heer. Na de ovenschotel met kip en peterseliewortelpuree is het helemaal misgegaan. Ik heb mijn tanden in een Magnum gezet.
Oh, in wélke wilt U weten? De Magnum Almond. Hoe die smaakte? No offense, Heer, maar het was goddelijk, er zijn geen andere woorden voor. Hoe mijn tanden werden verleid een laagje melkchocolade te breken zodat zich een fluweelzachte boezem van vanille-ijs kon openbaren… hemels, verrukkelijk. De bite van oneindige zoete zaligheid bracht verdrukte associaties van allerlei zintuigelijke sensaties naar boven: de gedachte aan mijn eerste zoen vermengde zich met de herinnering aan de eerste flinterdunne After Eight die tussen mijn melktandjes craqueleerde, aan mijn eerste Brosreep, mijn eerste Bounty - primal tastes reborn. En Heer, net toen ik dacht het hapje te hebben verorberd, volgde er nog een toegift in de vorm van knapperige stukjes amandel die als engeltjes door mijn mondholte dartelden.
Heer, ik heb een verzoek. Unilever, de maker van Magnum, staat in een kwade reuk. De voedingsmiddelengigant zou alle duurzaamheidseisen aan zijn laars lappen, vanwege de dividendbelasting naar Londen zijn verhuisd, zich niet aan convenanten houden, ja, opzettelijk zoveel zout en suiker in zijn producten stoppen dat complete volkswijken veranderen in een getto’s vol insulineverslaafde, prematuur dementerende obesitaslijders… Allemaal leugens Heer, pure verzinsels. Oké, laat er in deze door afgunst aangedreven aantijgingen één flintertje, één minuscuul onbetekenend doch onbetwistbaar feitje schuilen, geef het concern dan uw absolutie, oh Almachtige. De Schepper van Magnumijs verdient niets dan uw genade.
PS Morgen weer sojagurt met lijnzaad als dessert.
Neem deel aan het gesprek