Euforie!

Lopen, wandelen, het is een beweging die zo basaal is, zo natuurlijk, zo vanzelfsprekend dat je je niet kunt voorstellen het zónder te moeten stellen. Toch is dat precies wat me overkwam. Rond Oud en Nieuw zag ik mijn ruggengraat oplichten als een kerstboom. Van hals tot stuit, overal hingen bordeauxrode lichtgevende vlekjes als druipkaarsjes aan de werveltakken. Het plaatje dat de oncoloog na de PET-CT-scan op zijn scherm liet zien, zag er lief en stemmig uit, de betekenis was morbide. De contrastvloeistof wees op een verhoogde stofwisseling - van kankercellen. Het waren uitzaaiingen, metastasen, stippellijnen van de dood. 

Rolstoel
Gelukkig had ik weinig klachten. Op één ding na, niet het minste: staan en lopen gingen me allengs moeilijker af. Onzichtbaar voor Ellen beet ik de pijn weg, liever had ik haar al in de parkeergarage gevraagd de rolstoel voor te rijden en me naar de spreekkamer van de oncoloog te chaufferen. Als ik opstond, steeg er een gloed van pijn naar mijn rechterlies, altijd de rechterlies. Seconden, minutenlang bleef ik aan de grond genageld staan tot de pijn wegzakte en ik geleidelijk mijn mobiliteit herwon. Na een maand was het niet minder, na twee maanden nam ik de auto naar de supermarkt van drie straten verderop en na drie maanden gooide ik een hengel uit naar een gelijkvloers appartement. Die twee trappen zouden straks teveel worden. 

Mijn bovenbenen zijn met een derde geslonken, mijn libido is aan banden gelegd door de medicijnen maar ik loop, ik adem, ik leef.

Ik weet niet precies waar ik het aan te danken heb. Aan het ketodieet dat ik sinds januari volg? De dertien preparaten of de Chinese kruidenmelanges? De reguliere therapie, die de testosteronproductie remt? De pure zuurstof? De dagelijks slok homeopathisch chemoalternatief? Of toch de balsem van Gilead? Íets is er veranderd. Niet het minste: ik kan weer lopen. Gisteren anderhalf uur over de hei, vandaag weer. Elke dag trekken de pijnscheuten zich verder terug. Ach, scheuten kan je ze niet eens meer noemen, tintelingen hooguit, en ze strekken zich niet meer uit tot ónder de voetzool waar ze als acupunctuurnaalden in de huid prikten, ze komen niet meer verder dan mijn knie.

Zie ze eens op de vlucht slaan, ze deserteren, massaal, ze doven uit bij de aanblik van de zon, bij het geritsel van de bremstruiken, de gekke knetterend gele bremstruiken die de claim van de zonnebloemen op deze kleur lijken te willen betwisten, het fluisteren van de lentewind die me omarmt en welkom terug zegt. Mijn bovenbenen zijn met een derde geslonken, mijn libido is aan banden gelegd door de medicijnen maar ik loop, ik adem, ik leef. In de verte lonken de bergen. Morgen kamperen.