Ik moet eerlijk zeggen dat ik me afvroeg wat me bezielde toen ik een paar dagen terug in de kelder door de kratten met kampeerspullen stond te roeren. De campdouche, die oude verrimpelde zak voor het opvangen van regenwater? Neu, vermoedelijk niet nodig. Muskietennet? Geen tropische plannen. Skottelbraai met de grote paellapan waar complete kinderscharen uit hebben gegeten? We houden het klein en kroostloos deze keer.
Net als de Fransen die al decennia krampachtig hun eens wereldomspannende monde Francophone in stand proberen te houden, hou ik mijn imperiumpje overeind.
Maar we gaan wél kamperen. Ook al heeft de krachttraining van de afgelopen maanden niet kunnen voorkomen dat mijn spieren door de anti-testosteronbehandeling zijn verslapt, ook al wordt mijn slaap onderbroken door plasdrang - ik móet en ik zál ook deze zomer haringen in de grond spijkeren. En dus rijden we een dag later weg met een volgepakte auto. Zweden is afgevallen, het wordt Corsica. Twee (gebroken) nachten later varen we de haven van Toulon uit. Vanaf het dek van een huizenhoge ferry staar ik naar een baai die de pointillistische meesterhand van Signac had kunnen schilderen: een witte achtergrond met de ongemengde stippen van naargeestige flats en de kades en kazernes van het Vreemdelingenlegioen dat hier zijn basis heeft.
Kroon van pijn
Als we een schiereilandje passeren waar twee verroeste fregatten liggen afgemeerd, zie ik opeens waar ik óók aan lijd: imperial overstretch. Net als de Fransen die al decennia krampachtig hun eens wereldomspannende monde Francophone in stand proberen te houden, hou ik mijn imperiumpje overeind. En net als Giscard, Mitterand, Chirac, Sarkozy, Hollande en Macron, steek ik mijn fiere nez de andere kant op en blijf ik blind voor de signalen die mijn lichaam steeds nadrukkelijker afgeeft. De fregatten liggen te roesten, ik voel hoe de uitzaaiingen een kroon van pijn in mijn botten kerven maar ik marcheer voort. Vive la France!
Flapperende nachtmotten
Als we 's avonds op de camping aankomen, wordt het contrast tussen rêve et action schrijnend. De kratten, het zeulen met de zware katoenen tent, het pruttelende potje - het spreekwoordelijk ongerief dat kamperen 'zo leuk maakt' verandert in drukkend ongemak. De plasdrang blijft me de slaapzak uitsturen. 01.35, 3.45, 05.30: met tranen in mijn ogen loop ik keer op keer over een steil weggetje omhoog naar het sanitaire blok. Maar wacht eens even, denk ik terwijl ik tussen de flapperende nachtmotten naar de contouren van een wc-bril zoek, Henri Charrière aka Papillon at toch maden om aan het Frans-Guyanese gruwelgevang van Duivelseiland te ontkomen? Een beetje soldaat kan toch wel zónder een paar dagen slaap?
De volgende middag maken Ellen en ik een schitterende wandeling naar een oude Genuese toren uit de tijd dat de Italiaanse stadstaat hier de dienst uitmaakte. In de brandende zon leggen we twaalf km af, stijgen en dalen driehonderd meter en zwemmen in azuurblauwe spelonken die we tussen rotsbassins vinden. Hoezo imperial overstretch? Imperial overstretch it to the max!
Neem deel aan het gesprek