Met dank aan de recente dappere bekentenissen van Herman Koch en koning Charles is prostaatkanker uitgegroeid tot een literaire aandoening met een koninklijke glans. Toch had ik het niet erg gevonden wanneer dit lintje aan mij voorbijgegaan was. Maar nu ik toch ben ‘gedecoreerd’, ga ik erover schrijven ook. Waarvan akte. Ik moet wel toegeven dat het wat eigenaardig voelt om de beslommeringen rond een ziekte in deze openbare vitrine te plaatsen. Je schreeuwt liever niet van de daken dat je aan kanker lijdt. Toch was een van mijn eerste impulsen nadat ik de diagnose kreeg: daar ga ik een blog over opzetten. Waarom? Daar zijn een boel redenen voor. Ik noem er vier.
1. Ik weet niet beter: als journalist schrijf ik al mijn hele leven over de dingen die ik meemaak. Over ontmoetingen met vergeten westerlingen aan verre kusten, over de geschiedenis van mijn kaalheid en de uitdagingen van het vaderschap. Om maar een paar dingen te noemen. Wat je zegt, een divers oeuvre dat meestal is verschenen in de vorm een tijdschriftartikel, soms als een blog, soms als boek. Het is niet dat ik nou heel trots ben op dit repertoire van los zand. Ik had liever een strakke rij, elkaar met encyclopedische logica opvolgende werken in mijn boekenkast zien verschijnen dan dit allegaartje, dat zo gevarieerd is dat je vanzelf aan de kwaliteit gaat twijfelen. Toch is daar geen reden voor: die variëteit is een spiegel van mijn nieuwsgierigheid - niets meer, niets minder. Als ik me écht ergens voor interesseer, duik ik erin. Vol. Totaal. Zonder gordels. Het is door nood gedwongen maar ja, ik interesseer me voor kanker.
2. Schrijven geeft me een gevoel van ordening, van controle. De speurtocht naar de oorzaken van deze ziekte, het scala aan mogelijke behandelwijzen, zowel regulier als alternatief, de omgang met vrienden en familie. Rond deze aandoening zwerft een duizelingwekkend aantal aspecten waarmee ik moet zien te 'dealen'. De onvermijdelijke kankermanagement gaat me beter af wanneer ik schrijf.
Hoe kan het dat kanker ondanks de vele miljardeninvesteringen in geneeswijzen nog steeds volksziekte numero uno is? Deze en andere vragen ga ik op deze plek uitbenen.
3. Er zit een goed verhaal in. Dit argument zou op 1 kunnen staan. Zonder deze primaire drijfveer doop ik de pen niet in de inkt. En er zít een goed verhaal in kanker. Hoe langer ik me erin verdiep, op hoe meer vragen en ongerijmdheden ik stuit. Waarom is de al in de jaren zeventig aangekondigde ‘oorlog tegen kanker’ verzand in een loopgravenstrijd waarin per saldo slechts geringe vooruitgang wordt geboekt? Hoe kan het dat deze aandoening ondanks alle miljardeninvesteringen nog steeds volksziekte numero uno is? Ook deze en andere vragen ga ik op deze plek uitbenen.
4. Misschien help ik er iemand mee. Ik ben geen filantroop. Ik heb niet voor de journalistiek gekozen om de wereld te verbeteren. En ik begrijp waarom journalisten steevast hoog scoren in de lijsten van beroepen met meest onbetrouwbare reputaties. Een terechte podiumplaats: ook ik heb van alles uitgevroten om aan informatie te komen, daar hebben we het nog weleens over. Toch laat het idee dat een lezer iets heeft aan de stukken die ik verspreid mij niet helemaal onberoerd. Met het stijgen der jaren nam het belang van het halen van cover of voorpagina af en werd ik meer geraakt door een brief of e-mail van één dankbare lezer. Anyway, tot zover het aanbod van mijn motieven.
Neem deel aan het gesprek