Zoals ik onlangs al opbiechtte, werd mijn rigide antikankerdieet gebroken door de Magnum Almond. Op een avond waarop de koolhydratenvrije konjacslierten mijn neus (én oren) uitkwamen, capituleerde ik. Voor het eerst in vier maanden zette ik de tanden in een zoete chocoladetraktatie. Het was niets minder dan een sensationele zintuigelijke ervaring: in het bericht dat ik aan dit heerlijke hapje wijdde, vroeg ik de Heer zelfs om genade voor de Magnummakers a.k.a. het arme Unileverconcern dat de laatste jaren zoveel kritiek te verstouwen krijgt als belastingontwijkende volksvetmester. Maar zojuist heb ik dit verzoek ingetrokken. Ik ben radicaal van standpunt veranderd, 180 graden omgedraaid. Magnums moeten verboten worden und zwar jetzt!
Waarom? Omdat ik heb ontdekt wat er gebeurt wanneer er één Magnum over de dam komt. Kort na die ene - los gekocht bij AH – lag er plotseling een complete doos Magnums in het vriesvak. Geen idee hoe ze daar terecht kwamen maar ik moet daar zelf de hand in hebben gehad. Twee dagen later vroeg ik na het eten aan m’n zoon (17) of hij zin in een ijsje had én of hij het goed vond als pa er ook in zou nemen. Hij keek me even met opgetrokken wenkbrauwen aan (ik heb ook hem danig onder mijn dieet laten lijden) en haalde zijn schouders op. Een avond later had ik hem niet meer nodig als excuus.
Als een ware junk sloop ik naar de AH en griste, na een héle korte aarzeling voor het yoghurtschap, een Magnum Classic uit het vriesvak.
En gisteren, gisteren ging het helemáál mis. Op het Ethiopisch eten dat ik samen met mijn dochter (24) bij Sunshine in downtown Utrecht verorberde (aanrader!), viel dietwise niet veel aan te merken. Ja, de typische sponzige teffmeel pannenkoek waarop de gesmoorde groente- en vleeshapjes lagen uitgestald, bevatte veel koolhydraten maar wél complexe koolhydraten die geen bloedsuikerpiek teweeg zouden brengen. En ‘dus’ permitteerde ik mezelf ter afronding een schaaltje vanilleijs met slagroom en vruchten. Maar nu komt het. Nadat we afscheid hadden genomen, moest ik op Utrecht CS nog twintig minuten stukslaan voordat de trein naar Hilversum zou vertrekken. Magnum time!
Als een ware junk sloop ik naar de AH en griste, na een héle korte aarzeling voor het yoghurtschap, een Magnum Classic uit het vriesvak. Geen idee waarom ik dit deed. Balorigheid? Contramine? Mijn buik zat allang vol. Wilde ik laten zien dat ik heus nog wel een suikerbom kon verdragen? Van langzaam genieten, van savoureren was geen sprake meer. Halverwege de roltrap naar perron 1 was de helft weggeschrokt, voor de openzoevende treindeuren kon ik een afgekloven stokje weggooien. Ik heb het geweten. Om 1.30 werd ik uit mijn bed gesommeerd. Pijn in mijn liezen, bovenbenen, knieën. En niet een klein beetje, paracetamolletjes schoten tekort. Pas na anderhalf uur lezen in een vergeten Zweedse klassieker van Strindberg kwamen mijn benen enigszins tot bedaren.
Het belang van het koolhydraatarme dieet voor kankerpatiënten is gebaseerd op het Warburg-effect: het in de jaren twintig van de vorige eeuw door de Duitse wetenschapper Otto Warburg ontdekte mechanisme dat kankercellen één cruciale overeenkomst delen. De energie-opwekking via zuurstof (de aerobe respiratie) is verstoord, tumoren halen hun energie grotendeels uit de fermentatie van glucose, de anaerobe verbranding. Kortom, het was vannacht partytime binnen en buiten de prostaat: ik strooide met suiker, de cellen vierden een feestje. Of de vermaledijde uitzaaisels zich werkelijk laafden aan de zoete overvloed, blijft gissen. Ik beschouw de hardnekkige merkwaardige pijnen als een waarschuwing en keer terug naar het koolhydraatschaarse pad. Ga nú de vriesla leeggooien!
Neem deel aan het gesprek