Mijn eerste triootje kreeg ik als bonus van mijn werkgever. Samen met collega Pim Christiaans had ik begin jaren tachtig voor weekblad Panorama een serie gepubliceerd over het verborgen verleden van prins Claus, de gemaal van koningin Beatrix. De losse verkoop piekte even naar de niveaus van de jaren zeventig, toen Panorama per week geregeld vierhonderdduizend exemplaren verkocht. Als beloning werden Pim en ik, beiden als freelancer verbonden aan het blad, gefêteerd door vier leden van de staf. Daartoe togen we op een avond naar de Wallen, waar we authentiek Kantonees aten in het befaamde Oriental City. Voor het dessert streken we een paar honderd meter verder bij de minstens even befaamde Bananenbar neer.
Eén van de stafleden liet zien hoe het toetje verorberd kon worden: je legde je hoofd op de toog, er kwam een in Bangkok geschoolde bardame wijdbeens boven je staan die met een soepele, neerwaartse kurkentrekkerbeweging een tussen haar schaamlippen geperst banaantje naar je mond bracht.
Yum.
Ik heb me later weleens afgevraagd hoe de hoofdredactie, mannen van vijftien, twintig jaar ouder, erbij kwam om twee medewerkers van begin twintig op deze manier te bedanken voor hun werk. Ik bedoel, een lezing van Groene-coryfee Martin van Amerongen over het eminente belang van de onafhankelijke journalistiek was toch ook een optie geweest? Een paar kaartjes voor de bios? Maar eigenlijk weet ik het antwoord al: we waren begin jaren tachtig allemaal bevangen door een vreemde roes, een gevoel van alles kan, alles mag, moraal is overbodige ballast, politieke ideologieën zijn gezagsloos geworden, religies verkruimeld, het was een koorts van creatie, van almaar doorgaan, grenzen overschrijden, keihard werken en grof ontspannen. En, ook ik was brave Hendrik niet.
In de fase die volgde begonnen er twintig vingers aan mijn lichaam te plukken, te tasten, te grijpen en te prikken.
De avond werd afgesloten in Yab Yum, een luxueus bordeel aan de Singel. De staf nam afscheid, Pim en ik kregen een vergunning om tussen de kroonluchters en het klatergoud op jacht te gaan naar gewillige dames. We vonden er vier - binnen vijf minuten. Daarop volgde een fase waarin twintig vingers aan mijn lichaam begonnen te plukken, te tasten, te grijpen en te prikken. 'Like this? Like this?' Ranzig, betekenisloos, vies. Not my thing.
Zojuist, veertig jaar later, heb ik het beste triootje ooit achter de rug. Na een loodzware nacht vol medische perikelen ben ik door twee verpleegkundigen in een rolstoel getakeld en onder de douche gezet: Je gelooft het niet maar ik heb minstens vijf minuten lang mijn haar gewassen (terwijl ik kaal ben), nog eens vijf minuten mijn tanden gepoetst en nog eens tien minuten domweg lauw water over mijn hoofd laten glijden, ondertussen met twee fantastische verpleegkundigen gesprekken voerend over fundamentele zaken van het leven. Wát een troost. Wát een oprechte aandacht. Ik heb heel veel respect voor jullie, Marit van Maanen (links) en Ryanne de Korte.
Neem deel aan het gesprek