Ik heb een nieuwe levensfilosofie ontwikkeld. Niet meteen van Aristoteleliaanse of Socratische diepte, wat simpeler, begrijpelijker en, vrees ik, voor velen van u herkenbaarder. Komt-ie: Vita est quod fit cum non urinae. Vat je ‘m? Kom op, je hoeft niet per se gymnasiast te zijn, een paar jaar kerkbank is genoeg. Vita est quod fit cum non urinae oftewel Het leven is wat er gebeurt wanneer je niet aan het pissen bent. Ja Loesje, daar heb je niet van terug, hé, van deze aardse, laag-bij-de-grondse, boerse wijsheid.
Tijdens de nachten pendel ik als een gedweeë forens heen en weer tussen bed en toilet.
Hoe ik erop ben gekomen? Nou, door de ingrijpende verandering die mijn leven de laatste weken doormaakt: ik muteer tot een plaspop. Tussen het doen van gróte boodschappen kan een heel etmaal verstrijken, tussen plaspauzes hooguit enkele uren. Vooral tijdens de nachten pendel ik als een gedweeë forens heen en weer tussen bed en toilet. Als ik om elf uur naar bed ga, word ik al om één uur wakker van de aandrang. En om drie uur. En om vijf uur. Denk niet dat ik dan tot de laatste druppel mijn blaas zit uit te wringen. Niks miezerig straaltje, grote en soms ouderwets tegen het porselein klaterende plassen zijn het. Als de wekker geen 3.12 aanwees, zou ik met een trotse glimlach weer onder de lakens schuiven.
Waar al dat water vandaan komt? Beats me. Al maanden drink ik na zeven uur geen druppel meer, zelfs geen kopje thee. Volgens mijn oncoloog zijn het die vermaledijde vrouwelijke hormonen, de dames zouden ’s nachts druk in de weer zijn om het vocht uit mijn organen te drijven. Prima, maar waarom moet die afwatering per se tussen twaalf en zeven ’s plaatsvinden? Zoek ff een andere werktijd, meiden! Helaas, er is weinig aan te doen. Om de tumor te temmen zijn die hormoneninjecties onontkoombaar. Ik moet maar het beste zien te maken van al dit gezeik. Gelukkig ben ik de enige niet. Als ik me in mijn eentje op het toilet zit te verbijten terwijl de vogeltjes hun ochtendhymne aanheffen, kan ik me troosten met de gedachte aan de tienduizenden mannen die hetzelfde lot ondergaan.
Over het kiezen van een onderscheidende merknaam voor de nieuwe luchtvaartmaatschappij hoefde mijn vriend, een copywriter, niet lang na te denken.
Tienduizenden? Wereldwijd gaat het om miljóenen. Prostaatkanker is on the rise, zozeer zelfs dat delen van onze samenleving zich gaan aanpassen aan het almaar uitdijende 50-pluslegioen van heren die vaker een sanitaire pitstop moeten maken. Na het aanvinken van een wc-icoontje kun je op de kaarten van TomTom, Michelin en Google straks alle mogelijke plasplekken zien. Online zijn al wat spannende mashups te vinden. Niet alleen benzinestations, plasgastvrije winkels en publieke urinoirs staan erop aangegeven, ook hoekjes met ferm gewortelde breedbastige bomen en beschutting biedend struikgewas. Bij mijn oude opdrachtgever, de ANWB, ving ik op ze een variant op de knooppuntenroute uitwerken; je stelt de gewenste afstand, tijd én boodschaptype in en de app slingert je over de mooiste toeristische routes van de ene toiletpot en de andere. 'Plasgast' wordt in 2025 het woord van het jaar.
Ook de slogan voor Urinair was mijn vriend moeiteloos ontvallen: Keep dry and fly.
Ook de luchtvaart zit niet stil. Om te voorkomen dat de gangpaden van cockpit tot staartvleugel permanent door schuifelende oudere mannen worden bezet, gaan sommige vliegtuigmaatschappijen op lange vluchten een derde van de cabineruimte voor toiletten reserveren. Van een in Dubai werkzame vriend hoorde ik dat The Emirates Group een dochteronderneming opricht die zich op de welgestelde, reisgrage doelgroep van 50plus mannen richt. Onder embargo mag ik de merknaam al verklappen: Urinair. Over het kiezen van een onderscheidende merknaam had mijn vriend, een copywriter, niet lang hoeven denken, grinnikte hij. Ook de slogan was hem moeiteloos ontvallen: Keep dry and fly. De Arabieren klapten hun handen stuk.
Mijn vriend werkt nu een merkpaspoort uit, de eerste logoschetsen mocht hij aan mij prijsgeven, waarvan akte. Urinair zal ook zijn eigen taal gaan spreken, vertelde hij. Zo wordt het begrip intercontinentaal vervangen door incontinentaal. Dat passagiers bij budgetmaatschappijen worden 'afgeknepen' mogen ze straks bij Emirates ook niet meer zeggen. Voor het woord 'cockpit' wordt een alternatief gezocht. Hij verwacht dat de reguliere luchtvaart de begripswijzigingen op termijn zal adopteren. Is immers wel zo inclusief. Kortom, een urinevriendelijke toekomst lonkt. Maar, wat moet ík in de tussentijd? Lijdzaam van plas naar plas blijven waggelen? Met mijn hoofd tegen de tegels op de wc in slaap vallen? Ook overdag minder gaan drinken? Ik heb besloten terug te grijpen op een oud medicijn. Fuck it, ik gooi er midden in de nacht een paar teugen jenever in. Pak ik in elk geval een uur of vier slaap mee én, hallucinaties als deze lossen er vanzelf in op. Proost!
Neem deel aan het gesprek