Jeugdsentiment drijft ons tijdens kerstnacht naar de oud-katholieke kerk van Hilversum. Nu zijt wellekome, De herdertjes, Midden in de winternacht terwijl Robert ten Brinks parade van snotterende gasten op tv voorbijtrekt, willen mijn vriendin en ik deze klassiekers uit volle borst meezingen. Terwijl we met de andere kerkgangers de wereld oproepen om de beltrom, de fluiten en de citers te laten horen, zie ik opeens iets vreemds staan in het vouwblaadje dat mijn vriendin ons voorhoudt.
‘Staat daar nou coïtus interruptus?’ fluister ik in haar oor.
‘Ondanks winter sneeuw en ijs bloeien alle bomen,’ antwoordt ze met een grote glimlach. ‘Het aardse paradijs is vannacht gekomen.’
Bij de volgende kerstnachten kweel ik mee als een Wiener Sängerknaapje.
Oké, ik zal me vergissen, heb mijn leesbril niet op. Als ik van dichtbij kijk, zie ik dat er toch iets anders staat: introïtus. Ik schiet in de lach. Testosteron, oh testosteron, denk ik, wat zal ik je missen! Dit mannelijk hormoon is niet alleen de grote driver achter een dirty mind maar óók achter de prostaatkanker. Hoe het precies in elkaar grijpt, weten ze niet precies maar dát het mannelijk hormoon hoofdverantwoordelijk is, staat vast. In de behandelmethoden die artsen op deze kanker loslaten, staat het terugdringen van testosteron centraal. En dat gaat niet met halve maatregelen. Het scala aan ingrepen varieert ruwweg van hormoonverlagende medicijnen tot aan, hopla, het weghalen van de prostaat. Mijn dirty mind is straks zonder enige twijfel een van de eerste slachtoffers van de niets ontziende uroloog. Bij de volgende kerstnachten kweel ik mee als een Wiener Sängerknaapje. Devoot zal ik lezen: ‘Ah, tijd voor de introïtus, het gezongen voorspel bij de intrede van de priester,’ zoals de officiële liturgische betekenis luidt. Zelfs het woord ‘voorspel’ zal me Siberisch laten.
Neem deel aan het gesprek